Exact 24 jaar zou het duren vooraleer de Tourbazen het weer aandurfden om nog eens een beklimming van Alpe d’Huez op het programma van de Tour te zetten. Het zou een schitterend duel moeten worden tussen Eddy Merckx en de Franse legende Bernard Thévenet. Thévenet was er in 1975 in geslaagd de Kannibaal te verslaan, Merckx had dus een rekening te vereffenen.
Maar helaas, Merckx reed de Tour niet, en Thévenet was nog slechts een schim van het jaar voordien. Heel wat renners konden dus uit de schaduw treden van de grote 2. Ze maakten er een prachtig spektakel van.
Freddy Maertens, onze Belg die zich in zijn eerste Tour in staat achtte, na de Alpen, nog het geel te dragen. Thévenet zou nog wel proberen alleen weg te geraken in Bourg d’Oisans, aan de voet van de Alpe. Hij vergallopeerde zich echter onmiddellijk en werd bijgehaald door Lucien Van Impe, die op en over Thévenet zou gaan. Slechts één renner kon de aanval van Van Impe beantwoorden : Joop Zoetemelk.
Achter deze twee zou Raymond Poulidor zijn ambitie, om alsnog de gele trui eens te dragen, opbergen om de aanval van zijn ploegmaat Zoetemelk niet in gevaar te brengen. Een moedige actie, want Poulidor zat in bloedvorm.
Zoetemelk zou als eerste Nederlander naar de ritzege op Alpe d’Huez sprinten. De klokken van de Notre-Dame des Neiges zouden luid weergalmen, daar zat de Nerderlandse pastoor Jaap Reuten voor iets tussen. Van Impe had het meeste van het werk had opgeknapt, maar had zich vooral gefocused op de gele trui. Hij zou de Tour van 1976 ook winnen.